Pierwsze pól roku za nami. Mimo mojego ciągłego (tu) narzekania,  muszę wziąć na klatę to co za nami i przygotować się na nowe, lepsze. Zwłaszcza, że od kilku tygodniu nasze wspólne życie zaczyna być bardziej uporządkowane. 

Półtora tygodnia bez "starych" ( czyt. dziadków ;)) sprawiło, że znów stanęliśmy na nogi, wyrobiliśmy sobie nowy WSPÓLNY rytm dnia i generalnie cud, miód i orzeszki. 

Gdy Pola przychodziła na świat - zastanawiałam się jaka będzie. Czy będzie tak idealna jak Lea. Oczywiście idealna jest tylko w oczach innych- przecież " taka grzeczna !", " taka spokojna ", "taka mądra i zaradna". ( To o Lei.)

Proste, od początku mówiłam, że Lea będzie fenomenem i nie myliłam się. Udała mi się, poza tymi momentami, gdy szlag mnie trafia, bo jęczy stęka i boi się wszystkiego co się rusza, a niewiele większe od główki szpilki jest.

Taka boi dupa.

A i gdy jeszcze przeżywa każdą ranę, zadrapanie, obdarcie - dopiero jednak, gdy zobaczy, albo ktoś jej w ogóle wskaże, że gdzieś tam, jakiś strupek po upadku. Lament. Ale generalnie tyłek ma twardy.

Za to Pola, bo o niej miało być przecież...

Już wiem, że będzie zupełnie inna. Już jest zupełnie inna i na nic porównywanie jednej i drugiej z tego samego okresu. 

Choć to co je łączy to siła i garnięcie się szybkie do wszystkiego.

Pola jest charakterna, walczy o swoje, wymusza, wygina się, domaga i żąda ( głównie mnie i mojej piersi). Nie ma szans, żeby zostawić ją gdzieś na dłużej niż kilka minut- chyba, że jest to podłoga po której z lubością się czołga i turla i gdybym jej tylko pozwoliła na więcej, to zdecydowanie zamieniłaby pozycję leżącą na siedzącą, co pewnie w najbliższym czasie się stanie.

Zaszczyciła mnie ostatnio wymarzonym, choć pewnie jeszcze nieświadomym - "mama", "ama", "mam" i tym podobnymi i choć raczej nie rozczulam się nad stópeczkami, kupeczkami i innymi- to, to jednak rozczula mnie za każdym razem ( czyli od wczoraj). 

Ja też miałam mieć twardą dupę i nie cackać się z moimi dziećmi - a mimo wszystko, nawet mi od czasu do czasu papka z mózgu się robi i zachwycam się pierdołami... 

A w tym wszystkim miałam nie porównywać. Miałam brać każdą z osobna, takimi jakimi są. Kochać ponad wszystko,  z wadami i zaletami. Ale te porównania nasuwają mi się mimowolnie. Podświadomość odsyła mnie do wspomnień sprzed dwóch i pół roku. Nakazuje zderzyć je z tym co dziś. . 

Nie ma, że jedna jest gorsza, druga lepsza. Każdą kocham ponad wszystko i choć w moim odczuciu łączą mnie z nimi zupełnie inne więzi, to obie są dla mnie najważniejsze na świecie.

 Bez względu na wszystko. 

Miałam marzenie, o tym domu, o ogrodzie,  o fotelu i ogniu w kominku. On miał marzenie o sadzie i kozie w ogrodzie. 

Miałam marzenie o naszych własnych czterech ścianach. Ciszy, spokoju, samotności i intymności. O tym, czego najbardziej nam dotychczas brakowało.

Będąc ze sobą osiem lat, mieszkając wspólnie niemalże 6 lat -

Nigdy nie mieszkaliśmy sami. 

Ostatnie trzy lata to była dla nas ciężka przeprawa i choć jestem dozgonnie wdzięczna moim rodzicom, że oddali nam pół domu do dyspozycji. Że nie musieliśmy startować z kredytami,  bądź bawić się wynajmowanie i spłacanie cudzego kredytu. To dzisiaj serce bije mi mocniej na myśl, że w końcu się stąd wyprowadzimy.  

Decyzja nie była wcale tak łatwa i wiele osób pukało się w czoło - bo czego my jeszcze chcemy?

Źle nam? Dom, ogród? Spokojna okolica, stosunkowo niskie opłaty, brak przybitej piątki z bankiem. Dobre warunki, dobry start.

Gdybym wiedziała, że to wszystko tak się potoczy. Że wspólne mieszkanie tak bardzo zniszczy relację moje i mojej matki, ale też wpłynie na moje relacje z Jot. Że będę żałowała niemalże każdego miesiąca spędzonego tutaj  i że żarty o treści " albo się stąd wyprowadzimy, albo w końcu się rozwiedziemy", przestaną być aż tak zabawne. Gdybym to wszystko wiedziała, nie podjęłabym decyzji o powrocie do rodzinnego miasta.

Po trzech latach przyszedł ten czas, gdy powiedzieliśmy. że wystarczy. Że żadne  (oszczędzone) pieniądze nie są warte psucia naszych relacji i zszarganych nerwów.

Czasami do podjęcia ostatecznych decyzji potrzeba po prostu przypadku. Jakiegoś tchnienia, które własnie w tym, a nie w innym momencie sprawia, że dostajemy to czego potrzebujemy.

Gdy dowiedziałam się, że znajomi sprzedają mieszkanie po dziadku zaproponowałam Jot., żebyśmy może się nim zainteresowali. Mój mąż nie był ani ciut nim zainteresowany. Bo za małe, bo nie takie, bo może jednak pomyślimy o domu... Więc nie nalegałam, ale gdzieś tam z tyłu głowy ciągle je miałam.

Poczyniliśmy pierwsze kroki ku zbadaniu naszej zdolności kredytowej - bo przecież  tylko On zarabia na naszą rodzinę. Nie było tak źle jak myśleliśmy.

Oglądaliśmy domy, oglądaliśmy mieszkania. Spędzaliśmy godziny przeglądając oferty w internecie. I ciągle nic. 

Aż na świat przyszła Pola, a w raz z nią masakryczny spadek zdolności kredytowej. Spodziewaliśmy się, że tak będzie - ale nowy rok, jakiś nowy przelicznik i nowy członek rodziny sprawiły, że nasze marzenia musieliśmy schować do kieszeni. Czarna rozpacz przed oczami. Krzyk,że nie dam rady tak dłużej mieszkać.

Wtedy znów do głowy przyszło mi to mieszkanie po dziadku znajomych - wiecie, tonący brzytwy się chwyta...

Znacie to uczcie, gdy wchodzicie gdzieś i czujecie się... jak u siebie? Tak po prostu?

Ja tak poczułam się, gdy tylko przekroczyłam próg tego dziadkowego mieszkania. Miało w sobie jakąś aurę, która sprawiła, że nie szukałam w nim wad, tylko od razu łapałam się na tym, że w głowie urządziłam poszczególne pomieszczenia.

Poczułam, że jest takie "nasze". Skrojone na miarę - choć sam metraż może uwierać.

Nie miałam wątpliwości, że to właśnie to i robiłam wszystko, by rozwiać wątpliwości Jakuba, który za nic w świecie nie chciał się przekonać do jego wielkości.

Zazwyczaj przyjmuję zasadę, że jak mam wątpliwości to odpuszczam. Ufam jednak swoim przeczuciom i pierwszym myślom o czymś. Wierzę , że tym razem też się nie zawiodę. 

Bo nawet jeśli ciasne, to jednak Nasze. 

Opowiem wam co u nas. I jak sama zgotowałam sobie ten los.

Niemalże pół roku temu na świat przyszła Pola. Pół roku nieustające walki o każdy ( mój) oddech.

Pół roku, w czasie którego bezmiar szczęścia miesza się z frustracją. Nie policzę przepłakanych nocy, nie policzę też chwil, kiedy myślałam sobie,  że teraz mogę wszystko. 

Jak dla mnie - standard. Nie ważne czy mam dwójkę dzieci czy miałam jedno, albo wcale.

Permanentna huśtawka nastrojów.

Pierwsze półrocze przyniosło nam dużo zmian i dużo nadziei na lepsze jutro. 

Wizja tego lepszego jutra łączy się z realną wizją przeprowadzki na nowe, własne m-ileś tam. Więc najpierw Pola, potem doradcy, formalności, banki, kredyty, papiery, notariusze, a teraz remont.

Choć sfinalizowaliśmy umowę dopiero w maju - mam wrażenie, że ten remont trwa już dwa lata. I jedyne co widzę to dziury, rury, rureczki, beton i goniące nas terminy. 

Więc te pół roku siedzę jak na bombie. 

Bo Pola, chce jeść, nie chce jeść. Nie chce smoczka, nie chce butli. Chce wisieć na mnie "all day long... ". Nie ma szans na wyjście gdziekolwiek, z kimkolwiek bez niej. Nie ma szans na oddech, nie ma szans na chwilę wytchnienia. 

A ! Dodajcie jeszcze do tego niesforną trzylatkę, źródło moich największych frustracji. Bo choć jest najwspanialsza na świecie, choć pomaga mi przy Poli, choć stara się jak może - to mimo wszystko ma te gorsze dni, które sprawiają, że przytłaczają mnie wyrzuty sumienia z powodu mojej złości i niemocy.

Bo trzeba pilnować terminów, które narzucił na nas bank.

Bo trzeba wybrać miejsce na wakacje. Ogarnąć wakacje, spakować się na wakacje, ogarnąć po wakacjach.

Bo gdzieś tam trzecie urodziny Lei nam mignęły.

Bo "wszystko na mojej głowie".

Dziewczyny, dom, remont, wybieranie płytek, podłogi, baterii, wanny, oświetlenia. Sprawdzanie norm, standardów, odległości - tak to jest, gdy tnie się koszty i wszystko chce się samemu zrobić. Znam się chyba już na wszystkim. I ręka mnie swędzi, bo nawet nie mogę być tam na miejscu. Działać, robić, szpachlować, tynkować i wtrącać się do wszystkiego. Dwa razy dziennie dostaję tel z ogólnikowymi informacjami jak się sprawy mają, kilka fotek na fejsie i tyle.

No, przecież Pola. Gdzie z dzieckiem na remont. 

Więc, gdy nie wisi na mnie Pola, nie jęczy nad uchem Lea  ( czyli jest wieczór i obie śpią), mam "czas" na ogarnięcie spraw związanych z wykończeniem mieszkania. 

W przerwach na załadowanie strony przeglądam fejsa i rzucam jedno oko na to co w blogowym świecie piszczy. 

Aha, jeszcze gdzieś tam około kwietnia, chyba nawet wam o tym pisałam - postanowiłam ruszyć swoje cztery litery, przestać użalać się nad własnym wyglądem i ciążowymi pozostałościami. I to jest to moje pół godziny w ciągu dnia. Pod warunkiem - że Pola nie krzyczy, Lea ( jak wyżej) nie jęczy, albo obie na raz nie żądają mojej uwagi, a ja nie pocę się bardziej z nerwów niż od ćwiczeń. 

Marzenie mam niewielkie. 

Czasem mi jest z tego powodu wstyd.

 Marzę o odcięciu Poli od siebie. 

O jednym dniu wolnym. Takim, że nic nie muszę. Nie muszę jeść, nie muszę karmić, nie muszę się myć, albo wręcz przeciwnie - mogę ogarnąć się od stóp do głów i wyjść z domu. Bez wózka, bez dziecka, bez torby, w której znajdziesz krem na odparzenia, pieluchy i kilka zabawek,- ale nie znajdziesz na pewno szminki. 

Iść i robić co tylko chcę i nie musieć wracać do domu na godzinę dwudziestą, bo przecież dzieci ktoś położyć musi. 

W ostatnim czasie nie po drodze mi z blogiem. Zdaję sobie sprawę z zaniedbań,które trwają już nie tydzień, nie dwa, a prawdopodobnie miesiące. I im dłużej to trwa, tym trudniej jest mi zebrać się do kupy i ogarnąć wszystkie zaległości.

Zaniedbałam blog, zaniedbałam was - moich czytelników, ale zaniedbałam również regularne czytanie innych blogów, komentowanie i utrzymywanie jakiejkolwiek formy kontaktu. 

Moje blogowanie trwa już dwa i pół roku i chyba nigdy nie spodziewałabym się, że tyle będzie trwało, ale w ostatnim czasie coraz bardziej zastanawiam się co dalej? 

Moje zaniedbania, brak waszych komentarzy ( tu na blogu, bo na fan page'u wasza aktywność sprawia mi ogromną przyjemność) sprawiają, że trochę mi smutno (?) trochę mam wątpliwości co dalej, a chwilami zastanawiałam się czy nie rzucić tego wszystkiego w cholerę - przecież jest tyle niesamowitych blogów.

Nie wiem czy to blogowe "wypalenie", czy przemielenie wszystkich parentingowych tematów wzdłuż i wszerz przez inne blogerki,  czy ilość wciąż powstających nowych blogów, powielających treści.

Zagubiłam się w zapełniających moją skrzynkę propozycjach współpracy - które i tak starałam się w miarę możliwości przesiewać - to jednak w którymś momencie dałam się temu wszystkiemu porwać i straciłam głowę - bez sensu, bo przecież to miał być tylko dodatek, a nie podstawa bloga. A w którym momencie było tego tyle, że zaczęło mi doskwierać. Napierające na mnie terminy sprawiały, że gotowałam się cała w środku, bo nie lubię czegoś musieć, nie lubię, gdy muszę robić coś na siłę.

Przecież to miała być przyjemność. 

Szukam w tym wszystkim siebie  i coraz trudniej mi znaleźć. 

Nie jestem wieczną optymistką, nie tryskam energią każdego dnia, nie przenoszę gór - nie zarażam swoim szczęściem.

Lepiej mi się pisze, gdy coś mnie trapi, dręczy czy smuci. Szukam oparcia, możliwości wygadania się.

Nie czuję się "ciocią dobrą radą", nie lubię nawracać innych ludzi i mówić im jak mają żyć. Nie lubię twierdzić, że racja jest tylko jedna i jest to moja racja.

Lubię za to możliwość poznania poprzez blog wspaniałych ludzi, dzielenia się z nimi skrawkami naszej codzienności, lubię szukać  w was pokrewnych dusz - których brakuje mi tutaj obok. 

Dlatego chciałabym, abyście podzielili się ze mną waszymi uwagami, waszymi dobrymi radami i sugestiami- tak abym wiedziała, gdzie popełniłam błędy, co powinnam zmienić, co wam sprawia przyjemność i gdzie nasze drogi się krzyżują.

Mam nadzieję, że znajdziecie chwilkę na wypełnienie poniższej ankiety. :)

A mi uda się w najbliższym czasie zebrać do kupy i ogarnąć cały ten blogowy bałagan, bo rozstać się z nim jeszcze nie potrafię. :)

-------------------> LINK DO ANKIETY 

Chciałabym napisać, że "nie mam pojęcia kiedy to minęło". Ale w tym wypadku to  byłby tylko pusty frazes.

Trzy lata temu po psychicznie wykańczających przejściach  - zostałam mamą. To nie był piękny, ani wzruszający dzień. 

Pierwszy tydzień, pierwszy miesiąc również.

Skłamałabym, gdybym napisała, że nie jestem w stanie wyobrazić sobie, jak by to było bez niej. 

Wyobrażam sobie. 

Chłonę wizję wolności i rzeczy, które robię, a których nie mogłam zrobić przez ostanie trzy lata.

Ale to kolejna bujda.

Zbyt wiele razy po prostu wykorzystywałam fakt posiadania dziecka, żeby czegoś nie robić.Dziecko jest dobrym argumentem na wszystko. Na lenistwo, na niechęć, na niezapowiedziane wizyty czy niechciane zaproszenia. Do wyboru do koloru.

To nigdy nie jest czas usłany różami, to są wzloty i upadki. Rozpacz przeplatana bezgranicznym szczęściem. Ciągłe powątpiewanie w słuszność swych czynów i konieczność podejmowanych decyzji.

Wiele razy zwątpiłam w siebie, wiele razy na zakończenie dnia łzy cisnęły mi się do oczu - bo miałam wrażenie, że tak niewiele siebie jej dałam. Że  mogłam dać więcej, zrobić więcej, lepiej, bardziej.

Stawiałam przed sobą nierealne cele, podkręcona wizją idealnego macierzyństwa, które napierało na mnie zewsząd.

Ostatnie pół roku było tragiczne, Stałam gdzieś z boku i obserwowałam jak się zmienia. Zmienia w sposób, którego nie chciałam.

Widziałam jak się odsuwa ode mnie, a im większa przepaść między nami tym trudniej było wziąć się w garść i poukładać wszystko na nowo.

Aż nadszedł czas wakacji.

Nie wiem dlaczego, ale co roku - wakacje to taki punkt zwrotny w naszym życiu. 

Moment, gdy porzucamy wszystkie troski, gdy zostawiamy za sobą to co złe w ostatniego półrocza i budujemy wszystko na nowo.

Do tej pory to się sprawdzało.

Po tygodniu, który spędziliśmy wszyscy razem, z niedziałającym wi-fi w pokoju ( a nawet nie pofatygowaliśmy się zgłosić ten fakt właścicielce), z czasem, którego nikt nam nie zabierze, wracam z dzieckiem zupełnie odmienionym.

Niemalże na mrugnięcie oka zmieniła się  nie do poznania. Znów jesteśmy w stanie się porozumieć. Znów jest moją pierwszą, najwspanialszą córeczką. Ukochaną.
To wszystko magia czasu. Wspólnego czasu. Naszej uwagi, zainteresowania nią.
Przytłoczeni codziennością biegniemy każdego dnia. Z jednego miejsca w drugie, zapominając o tym, żeby na chwilę zwolnić. Stanąć - wcale nie na skraju drogi - a na jej środku.  Zrobić sobie przystanek. Na chwilę zapomnieć o tym co przed nami, co za nami. Skupić się na tym co tu i teraz.

Nie ma nic cenniejszego niż czas, który możemy dać naszym dzieciom.
Moja trzylatka nie jest już głupiutkim dziecięciem, któremu można wcisnąć każdą ściemę, byle tylko zaspokoić własne sumienie.
Jestem bardzo rozumna jak na swój wiek. Widzi i rozumie wszystko co się dookoła niej dzieje. I wszystko bardzo bierze do siebie. Najchętniej naprawiłaby cały świat i starła smutki z twarzy każdego człowieka.

Znacie markę POZERKI?
Już dawno chciałam ją wam przedstawić, bo moim zdaniem robią jedne z fajniejszych t-shirt'ów dla dzieciaków. Niewymuszone, niebanalne i przede wszystkim nie tworzone na jedną modłę z innymi "hand-made'owymi " firmami.
Linia KIDS jest stosunkowo "młoda" ale świetnie łączy się z kolekcją dla dorosłych, w której możecie śmiało wybierać spośród mnóstwa różnych modeli i nadruków koszulek, ale także bluz i akcesoriów.
Lea uwielbia.

POZERKI znajdziecie na ich oficjalnej stronie --> POZERKI.PL
oraz na fanpage'u FB --> pozerkipl