Przychodzi do nas jedna taka.. co zawsze w ręku coś dzierży. I nie ważne, czy to super wypasiony drewniany sorter dla Lei, czy to kawałek ciasta upieczony, czy po prostu uśmiech na twarzy i serce na tej dłoni.

Przyjdzie i przyniesie poza dziełami rąk swych cudnych, obierki, ścierki, trzydziestoletnie koronki, kawałki nitki, guziki... Dwa kartoniki co jej zostały z jakiejś wcześniejszej pracy.

I to co ona tworzy, i to co od niej dostajemy inspiruje nas każdego dnia. Mój dom powoli wypełnia się tworami jej rąk, rzeczami, do których zrobienia  Ona mnie popchnęła.

Dzięki temu jest z nami zawsze. Mimo, że na co dzień odległa, mamy cząstkę jej blisko siebie. Od dwudziestu czterech lat wstecz, a od dwóch lat ponownie, jeszcze bliżej.


Więc te dwa kartoniki, a właściwie osiem kartoników, plus dziesięć metrów taśmy washi i jej inspiracje.

Ale jej osoba jest naszą największą inspiracją.



 Memo wykonane przez MALUBKĘ:



 MEMO DIY:

* kartoniki  5x5 cm.
* dowolne farbki
* pędzel.
* wyobraźnia.

+ Washi tape, na której punkcie ponoć świat oszalał, oszalała Malubka, a i ja powoli odkrywam możliwości tej wspaniałej taśmy ! :)








 I drogie mamy, nie bójcie się działać. Co z tego, że ręka wasze niewprawiona? Że ponoć talentu brak?
Nie wiele trzeba poza sercem i odrobiną chęci. Bo nawet jeśli kreska wasza jest koślawa, nawet jeśli dom przypomina raczej budę dla pas, to w oczach waszego dziecka to najpiękniejsza buda dla pas jaką widziało . :)

Remontujemy się baaaardzo powoli...  a ja wciąż w głowie mam masę pomysłów, co sekundę zmieniam kolorystykę, podłogę, dywaniki, lampeczki i poduszeczki.
Bazujemy przede wszystkim na tym co mamy pod ręką - w założeniu nie jest to miejsce, w którym Lea spędzi całe swe dzieciństwo więc lecimy po kosztach...

Nie lubię rupieciarstwa, bronię się przed nim jak tylko mogę, oddaję co mogę jeśli wiem, że przez ostatni rok tego nie używałam. Wychodzę z założenia, że nie będę. I wcale się nie przyda.
Lubię jasne, przestronne przestrzenie. Nie lubię wszędzie poupychanych bibelotów...

Wiadomo jednak jak to z dziećmi - tona zabawek, tona książek, tona pluszaków  plus dwie tony  przedmiotów niewiadomego pochodzenia i przeznaczenia. :)

I weź to gdzieś schowaj...By oczu mych nie raziło.  A jak już chcesz wystawić, to niech to oko cieszy.
Serce moje skradły geometryczne półki, które wpisują się niemalże w każde wnętrze.

Żyjemy ostatnio nieco mocniej, bardziej.
Bo są ludzie, którzy żyją razem z nami.
Za sprawą kilku powrotów, kilku przeprowadzek, kilku zmian i odwróceniu wszystkiego co do tej pory nas trapiło o 180 stopni.
Jednak gdyby nie oni, to popadalibyśmy w letarg, z którego trudno byłoby nam się wysupłać.
Są z nami od zawsze, nawet jeśli stawaliśmy na skrzyżowaniu dróg i wybieraliśmy odmienne kierunki, to te drogi po wieluset kilometrach schodziły się ponownie. I schodzą się dziś.

A odległość rosnąca wraz z rosnącym brzuchem, nie znika do razu - tak jak znika jego część.
Wracają do nas, my wracamy do nich. Żyjemy razem, żyjemy prościej, ale mam nadzieję, że szczerzej i bardziej otwarcie. Że przepaść, którą musieliśmy przemierzyć umocniła nas tylko w przekonaniu, że jesteśmy ważni, że dzięki temu doceniamy siebie wzajemnie choć trochę bardziej.
Bo są ludzie, którzy przychodzą, przeplatają swoje życiorysy z naszymi, splatają z nami palce dłoni, a potem gdzieś znikają, zacierają za sobą ślady, pozostawiają jedynie kilka pamiątkowych fotografii, kilka wspomnień, kilka emocji.
Ale są też ludzie, którzy przymykają oko na Twoje błędy, którzy potrafią wybaczyć to co złe. Są ludzie, z którymi będę śmiała się do rozpuku z największej głupoty świata i Ci do których mogę zadzwonić o każdej porze dnia i nocy by zapłakać im w słuchawkę.
Są Ci, którzy swoje drogi spletli z krótką drogą, którą przemierza nasza córka.

I gdyby ktoś mnie spytał czy prawdziwa przyjaźń istniej, to odpowiedziałabym, że nie wiem czym jest przyjaźń, ale wiem kim Oni są dla mnie.

Przed weselna trauma zniknęła całkowicie - wchodzimy w nowy etap - 'porzucone' dziecko da sobie radę.

W pierwszej fazie traumy - wyparcie - Oczywistym dla mnie było, że Lea na ceremonię uda się razem z nami. Bo jakżeby inaczej. Ba! Suknię dla niej szyłam rozochocona jej obecnością na zaproszeniu.

Faza druga- analiza - Plusy i minusy:
+Latające po sali weselnej dziecko wygląda cudnie na filmie.
+ Beznadziejne pląsy na parkiecie - uzasadnione obecnością dziecka pod pachą.
+Uwaga skupiona na dziecku - nie na kiepskim makijażu matki.
+No przecież sama obecność dziecięcia i mniejszy lęk, że cierpi bez matki.

Racjonalizacja - jakie dziecię w wieku 13 m-cy wytrzyma godzinną ceremonię w dusznym kościele?  Nie biegając pomiędzy ławkami, nie zrywając dekoracji, nie zaczepiając zgromadzonych i nie ciągając księdza za sutannę? Na pewno nie moje.
Jaka radość z jedzenia schabowego z dzieckiem na kolanach, z dziecięciem, które wsadza łokcie do rosołu?  (Szans na fotelik dziecięcy nie było.) Żadna.

Więc trzeba było zacisnąć zęby, zrezygnować z fotografii bawiącego się w najlepsze dziecięcia, dać sobie zjeść spokojnie schabowego, odstawić ją do babci i bawić się w najlepsze.

I okazało się to łatwiejsze niż myślałam. Kontakt sms'owo- mms'owy niczym niezakłócony - owszem były wątpliwości czy to uśmiech czy grymas płaczu... teściowa utrzymywała jednak, że uśmiech.
Okazuje się, że dziecko traumy nie ma - bynajmniej do dnia dzisiejszego jej nie zauważyłam. Obudziła nas rano z uśmiechem, z całusem i gryzieniem kolan - czyli standard.

 Potem było już tylko lepiej, bo na poprawiny wybrała się razem z nami - i tu żadnego kłopotu z jedzeniem nie było - żurek wyśmienity ukoił niejeden żołądek zapewne. Istna sielanka-  wesele przy pałacyku z fosą, z dużym ogrodem, huśtawką, wierzbą płaczącą, gęśmi chadzającymi dookoła i hodowlą danieli, ogromna sala na której rozbieg był znacznie dłuższy niż 4 metry salonu- istny raj dla mego dziecka.
No i ciotki, które mało co nie pobiły się o nią.
Jak macie takie ciotki, bierzcie je ze sobą ! Zajmowanie się dzieckiem macie z głowy. ;)




Dziękujemy a młodej parze życzymy jeszcze raz stu lat razem. I trzymamy kciuki, za nich, za udowodnienie, że małżeństwo w "młodym" wieku, wcale nie musi oznaczać porażki, że może być wyborem płynącym z serca. Buziaki R. i S. ! :*



*Zdjęcia z tel. cioci A.  - Oficjalną fotografią zajęła się Kasia K. z LuckyInLove  - ale na te zdjęcie musimy chwilkę poczekać! :)

Własne dzieci mierzymy cudzą miarą. Bo już czas,bo trzeba, bo jak to taka duża dziewczynka, a ona w pieluszce chodzi!
Znajoma położna, gdy zawitaliśmy do ich domu grudniową porą, zapytała czy już sadzamy dziecię nasze na nocnik. Nie sadzaliśmy - Lea miałam pół roku i wprawdzie siedziała samodzielnie, ale wizja sadzania jej na postumencie jakoś mi z tym wszystkim nie współgrała.
Ale zapaliła się w głowie lampka. No skoro, ktoś, położna, bliska, przyjazna nam, pyta i zaleca, to czemu nie?
Zaczęły się miesięczne poszukiwania. Grające, śpiewające, tęczę wypuszczające. Miękkie, twarde, zamykane, otwierane, jednoczęściowe, dwuczęściowe, te z tabletem, tez z komórką i panelem dowodzenia.

Wojna z tatą Jot. i jego wężem w kieszeni się zaczęła.
- Ten ładnie wygląda, jak dounat taki designerski! Kup, co tam, że tyle kasy.
- Ale tam się "sra i sika". - oponuje tata Jot.
No racja, a poważanym czterem literom zwisa i powiewa design. ( Tak myślę...?).
Pojechali kupili, zwykły, zielony, za 5,99 w prostym szwedzkim designie .
Stanął na środku pokoju i stał. I pierwsza próba okazała się fiaskiem, więc stał tam dalej, aż dziecię z obecnością nowego, zielonego się oswoiło. I krok po kroku..

Sadzaliśmy od czasu do czasu, jak nam się przypomniało, a dziecię mimo to wciąż w pampersie latało.Ta gadzina ma to do siebie, że w 3 sekundy widać po niej, że na coś grubszego jej się zbiera - więc pędem po nocnik. -Lea czekaj!.
Czekała dzielnie, robiła co trzeba, gromkie brawa od mama-tata widowni dostawała. Triumf i radość w domu.
A potem jakoś poszło, a raczej przyszło lato. Trawa na ogrodzie zielona, więc pampers w dół, majtochy w górę i sio na trawę. Ciągłe pytania czy chce siku? Czy chce kupkę?  I jak chciała to powiedziała, że "taa". Jak nie chciała a za dwie minuty się posikała to nikt z batem nad nią nie stał.
Bo ma prawo nie kontrolować jeszcze tego tak bardzo, ma prawo bardziej zainteresować się łopatką i piaskownicą niż tym, że jej w pęcherzu zbiera się nieco więcej niż rzeczony może pomieścić.

Dziś zazwyczaj próbuje zakomunikować swoją potrzebę, a podpytywana robi to jeszcze chętniej i pędem leci w stronę łazienki, gdzie czeka na nią już nie nowy, już nie obcy, wciąż zielony.  Robi co trzeba, bije sobie brawo, wstaje i leci dalej się bawić. I nie było krzyków i lęków... Nikt nikogo nie zmuszał i nie zmusza dalej.
I mamussima pisze mi, żem "master nad masterami", (a niech ma, że o niej wspomnę :P)  a ja się tak nie czuję, bo wszystko działo się u nas w czterech  ścianach bez presji z strony innych, bez krzyków, nakazów, zakazów, tyłka bicia. Ze ścierą latam od czasu do czasu, ale taki sik to jakby nie sik.

Owszem dobrze znana babcia M. twierdzi, że wstyd i hańba, że dziecię moje jeszcze w pampersie od czasu dla bezpieczeństwa otoczenia lata, bo u niej to już dawno by do "kibelka" robiła.

Ale nie ukrywam, że dla wygody swojej również dziecię poza domem bez pampersa nie puszczam - no nie licząc spacerów "dookoła Janowskiej", szybkiego wyjścia dla sklepu za rogiem. Męką dla mnie jest drżenie o to, że zaraz mi się w galeriowym sklepie na posadzkę z włoskiego gresu zesika.

Reszta? Niech się dzieje samo i niech nikt nam w nasze pieluchy nosa nie wtyka. Bo zdziwić się może okropnie...

EDIT:
Post poczyniony pod wpływem innych około sikowo-pampersowych postów - jakieś trzy dni temu - dziś - pogoda nie ta, prawie jesienna słota, na dupkę trzeba wsadzić coś grubszego, coś cieplejszego i w ściąganiu oporniejszego - więc ja się teraz was pytam jak sobie z tym fantem poradzić? ;)

Ludzie listy piszą...
Paczki wysyłają...
Na listonosza tygodniami czekają...

Listy zakupów on-line wysyłają.



Lubię dotykać, lubię pod nos podstawić, bo ślepa z daleka jestem, a do okulisty zawsze jakoś nie po drodze. Lubię zanurzyć palce w tkaninie i lubię poczuć czy ona miękka, przyjemna, przewiewna, bo sto procent tej bawełny, nie równe jest stu procentom bawełny tamtej.
Nie znam się na nazwach tkanin, nie wiem z czym się je taftę a z czym flizelinę... Zdaję się na zmysłową intuicję i wyobrażam sobie uczucie jakiego doświadczę przyoblekając ową rzecz na swoje/ Lei ciało.

Nie lubię przelewów internetowych, nie lubię pay-pal'a . Zawsze martwię się, że popełnię błąd, że numer źle wpiszę, że dyrektor jakiegoś banku tylko czyha na mój przelew, który przeleje - do własnego portfela.  Nie ufam wirtualnym pieniądzom. Lubię szelest gotówki, szczuplejący portfel, monety brzęczące. Wolę kolejkę do kasy, niż tygodniowe oczekiwanie... Wolę mieć coś już, bo jutro już mi się pewnie odwidzi.
I jak już coś zamówię, to muszę zaufać,  że kolorowe obrazki nie kłamią. Jak do tej pory warto było ryzykować i to co poniżej można zobaczyć, to całą sobą polecam, bo zawieść się nie zawiodłam ani trochę - wręcz pozytywnie zaskoczyłam.

Ale lubię też dreszczyk oczekiwania na listonosza, codzienne wypatrywanie o 11:00 czy czasem czegoś w skrzynce nie zostawił, czy dzwonkiem do drzwi nie dzwoni, czy kurier o 16:00 pod domem nie stoi.
Lubię paczkę w ręku po schodach wnoszoną, rozrywanie taśmy i szelest foli ...
Lubię niespodzianki,które wewnątrz na mnie czekają.
I radość, że doszło.
I imię moje i nazwisko nieznanym mi pismem na paczce zapisane.
Lubię oglądać znaczki i stemple na nich. Sprawdzam datę nadania i przez kogo paczka była wysłana.
Zaglądam do wnętrza czy skarbów tajemnych mi nie przesłano, poufnych listów nie napisano.

Bo ludzie listy kiedyś pisali, paczki tygodniami wyczekiwali.

 Gratulujemy!

 Wszystkie Panie prosimy o kontakt mailowy - podesłanie danych adresowych do wysyłki na  [email protected]